یکی دیگر از دلایل احتمالی افزایش فصلی حملات قلبی کمبود ویتامین D است که در فصل زمستان به دلیل کمبود نور خورشید شیوع بیشتری دارد. کمبود ویتامین D با چندین عامل خطر برای حمله قلبی مرتبط است. با این حال، طبق مقاله ای که در مجله فشار خون بالینی در سال 2018 منتشر شد، تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم های اساسی در این زمینه مورد نیاز است.
یک مطالعه مروری در مجله پزشکی قلبی عروقی در سال 2013 نیز نشان می دهد که ویتامین D ممکن است یک اثر محافظتی در برابر بیماری های قلبی عروقی داشته باشد. اگرچه نویسندگان مقاله اذعان دارند که برای اثبات این موضوع باید تحقیقات بیشتری انجام شود.
عوامل خطر چیست؟
بر اساس مطالعه ای در سال 2003 در مجله BMC Journal of Cardiovascular Disorders، تعیین میزان دقیق افزایش بیماری قلبی در زمستان دشوار است. زیرا بیماری های تنفسی و قلبی عروقی از اختلالات وابسته هستند و می توان از هر یک به عنوان عامل مرگ نام برد. با در نظر گرفتن این موضوع، بسته به علت مرگ و میر اعلام شده، تنوع زیادی در آمار وجود خواهد داشت. بر این اساس مطالعات انجام شده در کشورهای مختلف خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی را بین 5 تا 30 درصد اعلام کرده اند.
یکی از مهم ترین دلایل دامنه وسیع خطر سکته قلبی در فصل زمستان به تفاوت هوای سرد در کشورهای مختلف مربوط می شود. به عنوان مثال، مطالعه ای در مجله BMC Cardiovascular Disorders نشان داد که مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی در زمستان در کشورهای اسکاندیناوی کمتر از بریتانیا است.
عوامل اجتماعی و اقتصادی و نظام سلامت از جمله دلایلی است که می توان برای این تفاوت در آمار تصور کرد. دلیل دیگر این است که کشورهای اسکاندیناوی آمادگی بیشتری برای مقابله با هوای سرد دارند.
مجله BMG Open مطالعه ای در سال 2017 انجام داد و رابطه بین میزان مرگ و میر و دمای هوا در فنلاند را بررسی کرد. نتایج این مطالعه نشان داد که مرگ و میر ناشی از حملات قلبی در روزهای بسیار سرد فنلاند تقریباً 19 درصد بیشتر از روزهای دیگر بود.
مطالعه ای در مجله BMC Journal of Cardiovascular Disorders نشان داد که بیماران مسن بستری شده در بیمارستان در ماه های نوامبر، دسامبر، ژانویه و فوریه 30 تا 50 درصد بیشتر از کسانی که در ماه می در بیمارستان بستری شده بودند، در معرض خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی عروقی بودند. این مطالعه نشان داد که خطر مرگ گروه‌های سنی جوان‌تر با ماه بستری ارتباطی ندارد. با توجه به این موضوع می توان گفت که سن بیماران نیز می تواند عامل خطر محسوب شود.