تقریباً سه سال پیش، آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی ایالات متحده (دارپا) قصد خود را برای ساخت یک سیستم پیشران حرارتی هسته‌ای قابل پرواز اعلام کرد. هدف این سازمان ابداع فناوری جدیدی بود که امکان هدایت مناسب تر فضاپیماها را در مدار زمین، مدار ماه و فضای بین این دو فراهم کند و آزادی عمل را برای انجام عملیات در این مناطق فراهم کند.
دارپا برنامه فوق الذکر را موشک آزمایشی برای عملیات چابک در فضای بین زمین و ماه یا به اختصار DRACO نامید. این برنامه شامل ساخت دو عنصر است: یک راکتور شکافت هسته ای و یک فضاپیما برای پرواز با آن. در سال 2021، دارپا مبلغ 22 میلیون دلار به جنرال اتمیکس، سازنده تجهیزات نظامی، برای ساخت این رآکتور و کمک های مالی کوچک به ترتیب 2.9 و 2.5 میلیون دلار به لاکهید مارتین و بلو آرجین اعطا کرد.
در همان زمان، آژانس فضایی آمریکا تصمیم گرفته بود که اگر واقعاً می‌خواهد روزی انسان را به مریخ بفرستد، بهتر است وسیله نقلیه سریع‌تر و کم مصرف‌تری برای رسیدن به سیاره سرخ داشته باشد. یک گزارش بزرگ در سال 2021 به این نتیجه رسید که تنها راه واقعی ناسا برای فرستادن انسان به مریخ در دهه های آینده، استفاده از نیروی محرکه هسته ای است.
سامانه‌های موشکی کنونی ناسا، از جمله سامانه پرتاب فضایی (SLS) که مأموریت تاریخی آرتمیس 1 را در ماه نوامبر به فضا پرتاب کرد، بر اساس روش قدیمی و سنتی پیش‌رانش شیمیایی عمل می‌کنند. در این موشک ها، یک اکسید کننده (اکسیژن مایع) با یک سوخت قابل اشتعال (معمولاً نفت سفید یا هیدروژن مایع) ترکیب می شود تا یک فواره آتشین رانش ایجاد کند و موشک را به جلو ببرد.
در مقابل، نیروی محرکه حرارتی شامل یک موتور موشک است که در آن یک راکتور هسته ای جایگزین محفظه احتراق می شود. در مقایسه با پیشرانه شیمیایی، راکتور به سوخت بسیار کمتری برای رساندن موشک به مریخ نیاز دارد و می‌تواند زمان پرواز به سیاره سرخ را از هفت ماه کنونی به تنها 45 روز کاهش دهد. برای یک ماموریت مریخ که به چندین ماموریت پیش زمینه برای تحویل محموله نیاز دارد، پیشرانه هسته ای گزینه بسیار کارآمدتری است.