میلک آنمیکیک باستان شناس در دانشگاه ریدینگ که در این تحقیق شرکت نداشت، می گوید: “محققان به خوبی ثابت کرده اند که این بسته های غذایی عظیم به معنای گروه های بسیار بزرگ تری هستند. شاید. [کشتار فیل] “این برای یک مهمانی بزرگ، فصلی، یا انبار غذا یا هر دو بود.”
ناول با گفته های میلکز موافق است و اضافه می کند که انداختن فیل قطعا نیاز به هماهنگی دقیق دارد. شکارچیان احتمالاً نرهای بالغی را انتخاب می‌کردند که به تنهایی و بدون محافظت از گله‌های ماده پرسه می‌زدند. او می گوید: «این امر مستلزم سطح بالایی از صلاحیت در انتخاب و برنامه ریزی شکار و هماهنگی دیگران بود.
با این حال، شکار فیل های غول پیکر به این معنا نیست که نئاندرتال ها همیشه در گروه های بزرگ زندگی و کار می کردند. اما نتایج جدید، مانند دیگر یافته‌های اخیر، نشان می‌دهد که این اقوام باستانی انسان‌ها پیچیده‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد بودند و می‌توانستند رفتارهای خود را با طیف وسیعی از محیط‌ها و اقلیم‌های مختلف تطبیق دهند. گری هینزباستان شناس بازنشسته از دانشگاه نوادا، رنو، می گوید: «اگر یک گروه محلی از نئاندرتال ها قادر به این رفتار بودند، گروه های دیگری که در جاهای دیگر زندگی می کردند قطعاً این رفتار را داشتند. این یافته به ما این امکان را می دهد که نئاندرتال ها را به جای موجودات انسان نما بیشتر شبیه انسان های امروزی بدانیم.