دنیل پرکینزدانشیار مرکز سلامت روان در دانشگاه سوئینبرن و پژوهشگر ارشد دانشگاه ملبورن، با اشاره به اینکه عرضه محدود داروها احتمالاً عمدی است، می‌گوید فکر می‌کنم مدتی طول می‌کشد تا این درمان‌ها به طور گسترده در دسترس بیماران قرار گیرند. او می گوید این کار عاقلانه ای است و با حرکت تدریجی می توان مزایا و معایب این درمان ها را مشخص کرد.
البته روشی که روانپزشکان می توانند این داروها را برای بیماران تجویز کنند می تواند طولانی و پیچیده باشد. برای انجام این کار، روانپزشکان ابتدا باید مجوزهای خاصی را از موسسات مربوطه در استرالیا دریافت کنند. آنها باید بتوانند ثابت کنند که می توانند این رژیم درمانی را از نظر بالینی توجیه کنند و روند درمان را به خوبی زیر نظر داشته باشند و از اقدامات مناسب برای محافظت از بیماران استفاده کنند.
علاوه بر این، TGA هنوز جزئیات حداقل استانداردهای آموزشی مورد نیاز برای روانپزشکان را برای تبدیل شدن به افراد مجازی که می توانند داروهای مذکور را تجویز کنند، ارائه نکرده است. این امر باعث می شود که نحوه تجویز این درمان ها مشخص نباشد. رافل خاطرنشان می کند که در سایر رویکردهای تثبیت شده برای تجویز داروهای روانگردان، افراد حداقل به مدت 5 تا 10 سال قبل از اینکه بتوانند با این نوع مواد کار کنند، آموزش می بینند.
یکی دیگر از مشکلات دسترسی احتمالاً هزینه است. پرکینز می گوید: «این درمان ها تحت پوشش بیمه سلامت قرار نخواهند داشت. بنابراین احتمالاً این روش درمانی برای افراد نسبتاً ثروتمندی است که در ابتدا به این بیماری ها مبتلا هستند.»
برخی نگران هستند که استرالیا ایمنی و اثرات طولانی مدت این درمان ها را در نظر نگرفته است. رافل می گوید: «ما هنوز به داده های بلندمدت نگاه نکرده ایم. طولانی ترین داده های ما 12 ماه است. ما واقعاً نمی دانیم بعد از آن چه اتفاقی می افتد. اما مزایای این درمان‌ها، به ویژه برای بیماری‌های مقاوم به درمان، PTSD و افسردگی، می‌تواند واقعاً بزرگ باشد.»
انتظار می رود FDA در سال 2024 MDMA را برای درمان PTSD تایید کند. همچنین، سوئیس در حال حاضر به تعداد محدودی از روانپزشکان اجازه می دهد تا از LSD و MDMA برای کمک به روان درمانی استفاده کنند.