مور و همکارانش تعداد کمی از مهره‌های باقی‌مانده از M. sinocanadorum را با اسکلت کامل‌تر نزدیک‌ترین خویشاوند ساروپود حیوان مقایسه کردند. به گفته مور، تجزیه و تحلیل آنها ثابت می کند که M. sinocanadorum دارای 18 مهره در گردن خود بود. زیرا پسرعموهای نزدیک این حیوان که اسکلت کامل تری از آنها کشف شد، همگی دارای 18 مهره در ناحیه گردن بودند. این تیم با تمرکز بر خویشاوندان نزدیک این دایناسور که گردن‌های مشابهی داشتند، پیشرفت کردند.
M. sinocanadorum تکامل یافت تا با کاهش وزن گردن خود را نگه دارد. سی تی اسکن مهره های دایناسور نشان می دهد که 77 درصد از حجم این حیوانات غول پیکر از هوا تشکیل شده است. درست مثل اسکلت های سبک لک لک های امروزی.
هنوز مشخص نیست که چرا این حیوان در طول تکامل گردن درازی دارد. اما به گفته مور، این احتمالاً M. sinocanadorum را در جستجوی غذا کارآمدتر کرده است. علاوه بر این، داشتن گردن بلند به این گیاهخوار غول پیکر کمک کرده است تا گرمای اضافی بدن را با افزایش سطح خود دفع کند. همانطور که گوش های بزرگ فیل نیز به این حیوان در خنک شدن بدنش کمک می کند.
مطابق با مایک تیلور که یکی از همکاران تحقیقاتی دپارتمان علوم زمین در دانشگاه بریستول انگلستان است، مطالعه اخیر یک تحقیق بسیار هیجان انگیز در نظر گرفته شده است. تیلور در این مطالعه شرکت نکرد. اما قبلاً مطالعات زیادی روی گردن ساروپودها انجام شده است. تیلور درباره نتایج این تحقیق می‌گوید: خنده‌دار است که تا چند دهه پیش، انسان‌ها تصور می‌کردند طولانی‌ترین گردن حیوانات حدود ۹ متر است و متعلق به زرافه‌های غول‌پیکر، مامنکیسورها و باروسورها است؛ اما اکنون شواهد قوی برای گردن‌ها داریم که نشان می‌دهد. حداقل نصف یا حتی بلندتر از گردن این حیوانات بود.”
به گفته تیلور، ساروپودها شگفت انگیزترین ساختار را در زیست شناسی دارند. زیرا علاوه بر مقابله با چالش مکانیکی بالا نگه داشتن چنین گردن بلندی، چالش های دیگری مانند تنفس با این گردن بلند، گردش خون در آن، عصب دهی، انتقال غذا از آن، تنظیم دما و بسیاری مشکلات دیگر نیز داشته اند.